White Island en de Maori
6 februari 2018 - Whakatane, Nieuw-Zeeland
Sinds zondag ben ik in Ohope, een klein plaatsje vlakbij Whakatane aan de Bay of Plenty. Één van de meest bijzondere bezienswaardigheden hier is White Island, een eilandje op ongeveer 50 km voor de kust. Eigenlijk is het helemaal geen eilandje, maar de enige actieve zee-vulkaan in NZ. Je ziet alleen maar het puntje van de vulkaan. De rest ligt onder water.
Om er te komen moet je eerst 1,5 uur varen. Onze boot was relatief klein, dus geen wonder, dat een paar mensen echt zeeziek werden. Gelukkig had ik er zelf geen last van, want zo te zien, was dat geen pretje. Onderweg werden we begeleid door jan-van-genten en zelfs kortstondig door een groepje dolfijnen, die met de boot mee-zwommen en mee-sprongen. Wat een vrolijk gezicht! Eenmaal aangekomen bij het eiland kregen we een zwemvest, een helm, een gasmasker (tegen de zwaveldampen) én natuurlijk veiligheids-instructies. Na deze voorbereidingen stapten we over in een opblaasbaar bootje en werden we in groepjes naar het eiland gevaren. O.l.v. een gids/geologe volgde een uitgebreide rondleiding en uitleg over deze vulkaan. Ben nog nooit zo dicht bij een kratermeer geweest met zoveel dampen (het gasmasker was geen overbodige luxe) en voortdurend sissende geluiden. Ondanks dat deze vulkaan 24/7 wordt gemonitord op activiteit, vond ik dit best een spannende en ongelooflijk indrukwekkende onderneming. Om eerlijk te zijn was ik in mijn hart ook wel een beetje blij om weer veilig aan land te komen.
Vandaag neem ik opnieuw een rustdag. Ik merk, dat ik dit af en toe nodig heb om alle nieuwe indrukken te verwerken, een verslag te schrijven, foto’s te selecteren en mails te beantwoorden. Na een paar wat koelere dagen, schijnt de zon weer volop en is het zelfs warm. Heerlijk om de oceaan zo dichtbij te hebben voor wat afkoeling.
Het is vandaag in NZ ook Waitangi Day. Op 6 februari 1840 werd n.l. de zogeheten ‘Treaty of Waitangi’ ondertekend door de Engelse Kroon en 43 Maori stamhoofden. In dit verdrag droegen de Maori de volledige soevereiniteit over hun land over aan de koningin van Engeland. In ruil daarvoor beloofde de koningin de Maori koninklijke bescherming en alle rechten en plichten van een Britse onderdaan.
Dit klinkt eenvoudig, maar was en is het totaal niet. Hoe meer ik over de geschiedenis van de Maori hoor en lees (heb maar weer eens een boekje gekocht 😜), hoe gecompliceerder het wordt. Zal ook niet proberen het uit te leggen, want dat zou ik niet eens kunnen. Ik kijk met mijn Nederlandse blik naar deze problematiek en heb met de dag meer vragen, dan antwoorden.
Op dit moment logeer ik bij Miria en Taroi, een allerhartelijkst en gastvrij Maori echtpaar in hun kleurrijke Moanarua Cottage in Ohope.
Ze doen werkelijk alles om het me naar de zin te maken, brengen me naar Whakatane en halen me weer op. Ben zelfs uitgenodigd voor een echte Maori maaltijd. Dit lieve echtpaar van begin de 70 heeft mij zoveel verteld over hoe het is om Maori te zijn, hoe hard je moet werken om je plaats in deze NZ-maatschappij te veroveren en hoeveel jongeren het niet redden en in de criminaliteit terechtkomen. De schoonzoon van Taroi b.v. zit op dit moment een gevangenisstraf uit van 20(!) jaar. Hij was, zoals helaas veel Maori, lid van een ‘gang’. De dochter van Taroi is met haar 4 kinderen naar Australië verhuisd om daar een nieuw leven op te bouwen. En dit is nog maar één verhaal.
Miria en Taroi hebben het ver geschopt in hun leven en plaatsen zichzelf absoluut niet in een slachtofferrol. Maar er is nog heel veel te doen. Veel Maori en Pakeha (niet-Maori) hebben hun hoop gevestigd op de nieuwe 37-jarige vrouwelijke premier Jacinda Ardern. Hopelijk gaat zij hen niet teleurstellen.
Morgen gaat mijn zwerftocht weer verder. Dit keer naar het Westen, naar Waitomo, waar de grotten met gloeiwormen op me wachten.
Ik geloof niet dat ik je dit nadoe!
💪
Wat een indrukwekkend verhaal heb je weer geschreven. In twee opzichten: het verhaal over je tocht naar de vulkaan en hoe je dat daar beleefde. Heel bijzonder lijkt me. En daarna je verhaal over de Maori. Hier hebben we daar eigenlijk amper weet van. Weer zo'n stuk onrechtvaardigheid in de wereld waar mensen dagelijks mee moeten leven. Moeilijk. En het kan je zeker een gevoel van machteloosheid geven om dit te lezen en te horen. Bij mij werkt dat tenminste wel zo. Maar ook mooi om te lezen, dat deze mensen, waar jij was, niet bij de pakken zijn gaan neerzitten, maar toch iets moois van hun leven maken. Dank je wel voor je verhaal, Najla.
Dank je voor je mooie verhaal !
Moedig zo'n trip naar een vulkaan !
Gelukkig dat jij niet zee ziek bent geworden . Ik weet daar alles van en dat is inderdaad geen pretje !
Wat mooi dat je de verhalen van echte Maori's hebt mogen horen . Heel bijzonder .
Niet zeeziek zijn is fijn en zo’n vulkaan is toch spannend.
En weer zo mooi verwoord wat je hoort en ziet. En een rustdag is ook niet verkeerd.
Lffs xxxx
Vooral doooooor gaan😂
Hoe waren de Yellow Mountains??
Is de prime minister niet zwanger? Ik dacht zoiets gelezen te hebben. Vind ik wel weer bijzonder.
Blijf genieten!!!
Voel je je alweer een klein beetje beter?
Wat een avontuur!!! Dapper hoor!! Maar op deze manier zie je wel veel:)👍
Weer leuk om te lezen !!
Nog veel plezier:)🌺
Wat weer aparte belevenissen; we genieten van je beeldende verhalen. De foto van jou met het gasmasker op zou best in onze hal kunnen hangen...... even charmant als altijd!
Verstandig dat je zo nu en dan een time-out neemt.
Gedraag je netjes daar, want "remember what people think about you, thay think about your country!" (AFN).
Lieve groet van ons.
Fijn en goed dat je af en toe eens een rustdag neemt!
Als je weer thuis bent wil ik graag het een en ander over de Maori weten.
Op naar de gloeiwormen.
Liefs Trudy