5 dagen in Paihia
17 februari 2018 - Paihia, Nieuw-Zeeland
Vrijdagmorgen. Ik moet afscheid nemen van mijn fijne stekje in Paihia. Vandaag reis ik n.l. verder naar mijn laatste stop van deze opnieuw fantastische vakantie, Waiheke Island bij Auckland. Een dikke mist ontneemt me het grootste gedeelte van mijn uitzicht over de baai. Iedere zoveel minuten hoor ik de hoorn van een groot cruiseschip, dat onzichtbaar voor anker is gegaan. Maar al snel komt de zon door en je ziet de mist bewegen tot die overgaat in flarden.
Ik heb heerlijke dagen gehad in dit subtropische stadje (luchtvochtigheid 94%!). Niet alleen omdat het een beetje als thuis voelde, maar ook omdat het een perfecte uitvalsbasis was voor allerlei activiteiten in dit gedeelte van het Noord Eiland.
De eerste dag heb ik een tourtje gemaakt naar Cape Reinga, het meest noordelijke puntje van NZ. De weg ernaar toe was weliswaar lang, maar absoluut de moeite waard, omdat het heel afwisselend was. Iedere keer had je weer een ander uitzicht. Vooral het laatste gedeelte vond ik prachtig.
Cape Reinga is om 2 redenen bijzonder. De zee voor de kaap kolkt: de Grote Oceaan en de Tasmanzee stoten hier op elkaar. Je kunt het verschil in kleur zien: de Tasmanzee was groenig, de Stille Oceaan blauw.
Daarnaast is Cape Reinga in de Maori-mythologie een heilig oord, waar de zielen van de gestorvenen voor hun laatste reis naar het legendarische Hawaiki vertrekken. Hier glijden de ‘spirits’ als het ware weer de diepte in. De Maori noemen Cape Reinga dan ook ‘the footpath of the spirits’.
Op de terugreis reden we langs prachtige zandduinen, waar je met een soort ‘sandboard’, liggend op je buik vanaf kon glijden. Nu ben ik altijd wel in voor dat soort dingen, maar heb het risico toch maar niet genomen. Het was wel heel leuk om de succesvolle en minder succesvolle pogingen van anderen te zien.
Daarna reden we zo’n 70 km met onze 4W-drive bus over het strand als ware het een snelweg. En in feite is dat het ook. Het is een soort alternatieve route. Deze ‘weg’ heet de Ninety Mile Beach. Ik kende dit fenomeen van over het strand rijden niet, dus vond het wel speciaal. Het schijnt hier en daar in Denemarken nog te worden toegestaan. En helemaal ongevaarlijk is het niet, want je kunt vast komen te zitten in drijfzandvelden en bij vloed wordt het strand op veel plaatsen tot aan de duinen overspoeld. Gelukkig hadden wij een heel goede Maori chauffeur!
De dag daarna stonden de Kauri Giants op mijn programma. Reuzen van bomen: 52m hoog met een omvang van 13 m. Er zijn hogere bomen in de wereld, b.v. in de VS of in Australië. Maar wat deze reuzen zo bijzonder maakt is de omvang. Deze bomen groeien heel langzaam en kaarsrecht. Ze werden door de Maori vaak gebruikt om boten van te maken en masten. Helaas zijn deze reuzen bijna allemaal omgehakt en is er nog maar 2% van over. Jullie begrijpen wel, dat deze 2% zwaar beschermd wordt.
Op onze weg ernaar toe kregen wij - een klein gezelschap- een soort lezing over de Maori cultuur en geschiedenis van onze gepassioneerde chauffeur. Super interessant. We konden ook allerlei kritische vragen stellen en die werden ook allemaal uitgebreid en niet altijd politiek-correct beantwoord.
Eenmaal aangekomen bij het Waipoura Kauri Forest maakten we kennis met onze gids Bill. Deze Maori man met zijn van nature autoritaire uitstraling en stem was voor ons niet zomaar Bill, maar eerder Chief Bill. Helemaal toen hij, bij het betreden van het bos, nog een aantal prachtige liederen in Maori ging zingen ter ere van de God van het bos. We waren er allemaal stil van en zwaar onder de indruk. Niet alleen van Chief Bill, maar ook van Tane Mahuta, de Lord of the Forest, 2000 jaar oud.
De dag daarop was het lekker om even een keer niets te doen. Dus besloot ik de ferry naar Russell te nemen (plaatsje aan de overkant) en vanaf daar lekker te gaan zeilen langs een aantal eilandjes in de Bay of Islands. D.w.z. ik liet me zeilen...Als kers op de taart van dit relaxte dagje kregen we nog bezoek van een groep dolfijnen, die even met ons meezwommen.
Op mijn laatste dag in Paihia heb ik weer de ferry naar Russell genomen en in de ochtend hier rustig rond gekeken. Je kunt je niet voorstellen, dat dit romantische plekje in het begin van de 19e eeuw ‘het hellegat van de Grote Oceaan’ werd genoemd. Zeelieden, walvisvaarders en andere lieden streken hier neer en de prostitutie tierde welig. Een soort Sodom en Gomorra dus. Nou, daar is nu niets meer van te zien. Ik heb er heerlijk koffie gedronken met uitzicht op de werf en de baai.
De middag en avond heb ik helemaal besteed aan de Waitangi Grounds en museum. Hier werd in 1840 het verdrag tussen Maori en de Engelse Kroon getekend. Een historische plek dus, waar ieder jaar op 6 februari deze belangrijke gebeurtenis wordt herdacht. Vanaf Paihia kun je er in een klein half uurtje naar toe wandelen.
Als je al wat wilt begrijpen van deze complexe materie, die nog steeds grote invloed heeft op de NZ-maatschappij van vandaag, dan steek je hier heel veel op. In het museum ligt het oorspronkelijke verdrag uitgestald en een aantal video’s geven heel veel informatie. Heb heel wat uurtjes in het museum en daarbuiten doorgebracht.
Als afsluiting heb ik in het restaurant op de Waitangi Grounds, samen met Christian (een Duitse jongen, die ik eerder had ontmoet) gezellig gegeten en een Maori voorstelling/concert bijgewoond.
Met z’n tweetjes zijn we, onder de indruk van alles wat we hadden gezien en beleefd, in het donker langs de baai teruggewandeld naar Paihia, waar onze wegen zich weer scheidden.
Morgen ga ik mijn zus Marian ontmoeten in Auckland. Terwijl ik bijna aan het einde ben van mijn rondreis op het Noord Eiland, gaat zij de komende 4 weken genieten van dit bijzondere land aan het andere eind van onze aardbol.
Wat een prachtig verhaal weer en wat een enorme hoeveelheid aan indrukken en belevenissen heb je deze dagen weer gehad. Leuk hoor, om dit weer te lezen. Geniet vooral van de tijd die je daar nog hebt, voordat het 'gewone' leven weer z'n loop krijgt hier in Nederland. Groetjes en dank weer voor je mooie verhaal.
Je beschrijvingen zijn zo beeldend en pakkend, ik zie je voor me!
Zoveel ervaringen en steeds weer mooie en bijzondere plekken, wat een ongelooflijk bijzondere reis maak jij!
Goede reis weer verder en heel veel gezelligheid samen met je zus.
Liefs, Dorine
Heel veel plezier met je zus (bijzonder) en een goede reis terug. Lffs 🍀🌹
Leuk om te lezen, nu nog even genieten van je laatste dagen in het mooie land!!
🌺🌺
Nu nog een paar dagen genieten en dan is het ook weer fijn om naar huis te gaan en jullie allemaal weer te zien.
En wat ben je toch goed om het voor de achterblijvers zo goed op de mail te zetten! Heel veel dank hiervoor.
Ik wens je een hele goede terug reis en hoop je snel weer te zien. Naast onze auto,s of in de wandel gangen of op de koffie met een taartje van Mekking . Liefs Trudy
Zo leuk om op deze manier met je “ mee te reizen”
Tot snel
😘
Dat doe je (allebei) hartstikke goed!!!
Wel apart dat je zus en jij allebei naar het andere eind van de wereld moesten vliegen om een keer samen een hapje te kunnen eten...!!! 😜
😂🤣😂
Ik verheug me erop je a.s. vrijdag weer te zien! Tot dan!!! 😘